After Mugabe’s removal from office in Zimbabwe, the new president seems aware of the economic sense of urgency to save its population from famine, thus allowing the return of white farmers. This is in stark contrast with neighbouring South Africa, where the situation is getting from bad to worse.

Nelson Mandela, after his release, as president in the early 1990s, deserves credit for his attempts to foster reconciliation between the various groups in his country. As the end of his life approached, notwithstanding his moral authority, he no longer held political sway. While Nelson Mandela was still alive, however, the appearance of reconciliation could be held up.

In spite of massive international support, the balance after a few decades of black governance is downright negative, not only for the white South Africans, but also for the black population. The average life expectancy for the black South African population is in fact lower than at the time of apartheid.

In 2016, I organized a conference in the European Parliament with South African artist and activist Steve Hofmeyr about the gruesome farm attacks and ‘plaasmoorde’, aimed – mainly, but not exclusively – at the Afrikaner farming community. These violent crimes against segments of the population exceed the already high crime figures in the country.

The group targeted, however, is not interesting to political rulers from an electoral perspective, despite numerous promises made. At the beginning of the twentieth century 25% of South Africa´s inhabitants were of European descent, falling to only 10% currently. In 2016, hope was still in the air as the national police chief announced a plan to tackle crime in rural areas. Yet, 2017 was a terrible year for the Afrikaner community, which led to demonstrations in April and a protest convoy on ‘Black Monday‘ 30 October 2017. Some, including myself, dare to call it a silent genocide.

The above is a part of the South African ‘reality’ that can undoubtedly be discussed on 30 January at the MENL conference ##SA2018EU. South African ‘reality’ confirms both economic and social demise in a country that has in fact so much potential.

The political parties in South Africa have demonstrated their incompetence and absenteeism over the past decades. Of course, the ANC was the dominant factor, but the so-called moderate Democratic Alliance (DA) and the Economic Freedom Fighters (EFF) of Malema are no better and bear co-responsibility for the failure of the ‘Rainbow nation’.

It is to be feared that the two last mentioned parties and their satellites, which have announced a deeper cooperation against the ANC, cannot constitute a credible alternative. It is like having to make a choice between two evils.

The revival of the Vryheidsfront Plus is the only credible hope for the rehabilitation of the white and Afrikaner community in South Africa. I am therefore looking forward to an in-depth discussion with Corné Mulder.

Gerolf ANNEMANS, MEP, incumbent president of Movement for Europe of Nations and Freedom, political theorist, author.

Please find ORIGINAL in Dutch below:

Terwijl in Zimbabwe eindelijk het oude spook Mugabe is verdwenen, de nieuwe president de indruk geeft zich bewust te zijn van de economische ‘sense of urgency’ in zijn land en de eerste blanke boeren opnieuw terugkeren om het land te bewerken en de bevolking letterlijk van de honger te redden, gaat het in buurland Zuid-Afrika van kwaad naar erger.

Nelson Mandela heeft na zijn vrijlating en als president begin jaren ’90 verdienstelijke pogingen gedaan tot verzoening tussen de verschillende bevolkingsgroepen in zijn land. Toen zijn levenseinde naderde, kon hij buiten moreel gezag echter nog maar weinig politiek gewicht in de schaal leggen. Zolang Nelson Mandela nog in leven was, kon de schijn van een verzoening echter opgehouden worden.

Niettegenstaande de massale internationale steun is de balans na enkele decennia zwart bestuur ronduit negatief, niet in het minst voor de blanken, maar ook voor de zwarten. De levensverwachting voor de zwarten ligt lager dan ten tijde van de apartheid.

In 2016 organiseerde ik een conferentie in het Europees Parlement met de Zuid-Afrikaanse artiest en activist Steve Hofmeyr over de gruwelijke ‘plaasaanvalle’ en ‘plaasmoorde’, gericht tegen de – hoofdzakelijk, maar niet uitsluitend – Afrikaner-boerengemeenschap. Deze geweldsmisdaden tegen een bepaald deel van de bevolking pieken boven alle reeds torenhoge misdaadcijfers in het land uit.

Dit deel van de bevolking is echter electoraal niet interessant voor de politieke machthebbers, ondanks talloze beloften. Aan het begin van de twintigste eeuw bestond de bevolking nog uit 25% inwoners van Europese afkomst, nu telt het blanke bevolkingsdeel nog slechts zo’n 10%. In 2016 deed hoop nog leven, het nationale politiehoofd kondigde een plan aan tegen de misdaad in landelijke gebieden. Maar 2017 was echter opnieuw een zwart jaar voor de Afrikaner gemeenschap, wat leidde tot manifestaties in april en een protestkonvooi op ‘Zwarte Maandag’ 30 oktober 2017. Sommigen, waaronder ik zelf, durven het een stille genocide te noemen.

Het is een aspect van de Zuid-Afrikaanse ‘realiteit’ dat ongetwijfeld kan behandeld worden op de ENV-conferentie #SA2018ENF van 30 januari e.k. De Zuid-Afrikaanse ‘realiteit’ toont voorts een economisch en sociaal kerkhof in een land dat zoveel potentieel heeft.

De politieke partijen en tenoren in Zuid-Afrika hebben de afgelopen decennia hun onbekwaamheid en hun verzuim ruim aangetoond. Het ANC was uiteraard de dominante factor, maar de zogenaamd gematigde Democratische Alliantie (DA) en de Economische Vrijheidsstrijders (EFF) van Malema, zijn geen haar beter en dragen medeverantwoordelijkheid voor het mislukken van de ‘Regenboognatie’.

Te vrezen valt dat de twee laatst genoemde partijen en hun satellieten, die een verdiepte samenwerking tegen het ANC hebben aangekondigd, geen geloofwaardig alternatief kunnen vormen. Het is het verhaal van de pest en de cholera.

De heropleving van het Vryheidsfront Plus is de enige geloofwaardige hoop voor de rehabilitatie van de blanke – en Afrikanergemeenschap in Zuid-Afrika. Ik kijk er dan ook naar uit om een diepgaand gesprek aan te gaan met Corné Mulder.

The conference takes place in European Parliament Brussels.